سیستم آشکارسازهای دودی آژیر سرخود(موضعی)

انواع سیستم های اعلام حریق مورد استفاده از نظر تجهیزات

الف)سیستم آشکارساز های دودی آژیر سرخود

آشکار ساز های دودی آژیر سرخود که آشکار ساز های خانگی نیز نامیده می شوند، با باطری یا برق شبکه تغذیه می شوند. این آشکار سازها که با احساس آثار مرئی و نامرئی احتراق آژیر می کشند، تا کنون جان بسیاری را با خبر کردن به موقع آتش سوزی نجات داده اند. این وسایل شامل قسمت حسگر دود و آژیر کوچکی هستند. در ساختمان های مسکونی تک واحدی کوچک آشکار سازهای دود آژیر سرخود در صورتی که به طور صحیح نصب، بهره برداری و نگهداری شوند، می توانند سطح ایمنی را بسیار زیاد بالا ببرند. اما در ساختمان های مسکونی تک واحدی خیلی بزرگ، استفاده از آشکارسازهای دودی همراه با آژیر، حتی در صورت نصب در چند قسمت ساختمان و اتصال آنها به هم، روش حفاظتی مناسبی نیست. دو نوع از این آشکار ساز ها وجود دارد که بسته به نوع آتش سوزی از آنها استفاده می شود:

1_آشکار ساز یونیزاسیون که در آن منابع رادیواکتیو ذراتی پخش می کند که با یونیزه کردن فضای بین دو الکترود، سبب ایجاد عبور جریان ضعیفی می شود. وقتی ذرات دود وارد محفظه آشکار ساز شود باعث کاهش جریان بین دو الکترود می شود و آژیر به کار می افتد.

آشکار ساز نوری،که در آن منبع نور و یک فتوسل طوری در محفظه آشکار ساز قرار گرته اند که در شرایط عادی، نوری به فتوسل نمی تابد. اما وقتی ذرات دود وارد محفظه آشکارساز شده و پخش شدند، پخش باعث انحراف نور به سمت فتوسل می شود و در نتیجه آژیر به صدا در می آید. تغذیه آشکارساز با برق 220 ولت ساختمان با همراه با باطری کمکی یا تنها با باطری صورت می گیرد. این آشکارسازها در سقف هر اتاق خواب، راهرو و هال منتهی به اتاق خواب ها، در هر طبقه خانه، ترجیحا در کنار راه پله، نصب و به هم متصل می شوند به طوری که آژیر هر یک از آنها به محض احساس دود به در می آید. باید دقت کرد که آشکار ساز در مسیر هوای هواکش نصب نشود، زیر سرعت عبور هوا، روی آشکار ساز از بقیه قسمت های فضا بیشتر است.